اثر:
Burhan Yıldırım

مسخ

از زمان لگدی خوردم و

صندوق اندوهبار زندگانی آشفت .

ساعت ها

چون دوازده کبک خاکستری در جاده ای غبار گرفته

پر گرفتند،

وآنچه که پیشتر یک بود

هشت و چهل دقیقه شد ،

آوریل پا پس کشید

تا به نوامبر بدل گردد .

کاغذ ها گم شدند،

رسید ها پیدا نمی شدند

زباله دان ها

از نام سهامداران

نشانی وکیلان

و شماره ی دلبران پر شد.

فاجعه ای بود خاموش.

همه چیز از یکشنبه آغاز شد،

روزی که می بایست زراندود باشد

اما از شادمانی دست شست

ونرم نرمک

چون لاک پشتی بر کرانه،به راه افتاد:

هرگز دوشنبه سر نرسید.

وقتی که چشم گشودم

خود را کم موتر از همیشه یافتم

واز یاد رفته در هفته ای نا معین

چون جامه دانی در قطاری بی هدف

بی هیچ مسافری یا رهبری .

خواب نمی دیدم،

چون ماغ غلیظ گاوی را

به گوش می شنیدم،

پس ، شیر آوردند

شیری هنوز گرم از گرمای پستان ها .

افزون بر این ،نمایشی ملکوتی

گرداگردم بر پا می شد:

های و هوی پرندگان لابلای شاخسار و مه.

اما در میان، هراسناکتر این بود

که زمان نمی گذشت.

همیشه شنبه بود

تا آنکه جمعه نمایان شد.

به کجا می روم ؟ به کجا می رویم؟

کسی نبود تا پاسخی بگوید.

مزارها واپس می رفتند

وچون نگهبانان خستگی ناپذیر

روز را خاموش می کردند.

و عقربه های ساعت

به سوی دیروز می شتافت.

نمی توانم انبوه رعشه هایم را

به این و آن بنمایانم:

خود را تنها در خانه ای احساس کردم

سوراخ سوراخ از بارشی نا خوانده،

و تا زمان را از دست ننهاده باشم

_که تنها گمشده ی او بود _

واپسین یادگار ها را هم شکستم،

با داروخانه ام بدرود گفتم،

دفتر ها و نامه های عاشقانه و موها را

در آتش انداختم

و چون آنکه خود را به دریا افکند

به سوی آینه دویدم.

اما دیگر نتوانستم خود را ببینم .

احساس کردم که

دل شتابزده ام از من می گریزد،

بازوانم کوتاه شد

و قامتم سایید.

با سرعتی شگفت

سال های من زدوده شد

موهایم دوباره بر آمد

و دندان هایم دوباره رویید.

در لمحه ای به کودکی ام بازگشتم،

در بستر زمان بر خلاف جهت رفتم و رفتم

تا که از خود ،

از چهره ام در آینه ،هیچ ندیدم

جز سری مگس وار،

تخمکی ذره بینی

که در تخمدان می چرخید.

– از کتاب پایان جهان " پابلو نرودا "

م. ه 23/3/1389